Lyrics

داداش قسم نده (داداش قسم نده، به ارواح خاک آقام)
قسم، وقتی اعتبار داره، که اعتقادی مونده باشه
وقتی چیزی نمونده که دوسِش داشته باشی
فرقی نداره به چیزی قسم بخوری یا نه!

من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صَدَم، حدِ وسطم مُرد
من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صَدَم، حدِ وسطم مُرد

بدنم روح نداره
اونی که من میخوامش خیلی دوره، اونور آبه (خیلی دوره، اونور...)
من هنوز دوسش دارم ولی خب، رو من، کلاً ذهنِ اون خرابه (کلا ذهن اون...)
این خونه نور نداره، شبا تنهایی میشه کونم پاره
تنها چیزی که درست فهمیده اینه، حرصِ منو خوب دراره (حرص منو...)
دلم از شهر بُریده
هر کی اومد بغلم دَهنش بو الکل میده
ولی سَر میکنم هر طوریه
دیگه اعصاب ندارم قهر کنی هِی

من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صدم، حدِ وسطم مُرد
من واسم قسم مُرد ، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم شوهرم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
سرآغازِ راهی بودم که مقصدی نامعلوم داشت (همه روح و تنم مُرد ، واسه من وطن مُرد)
خیابانی پوشیده از ترس و دوشیده از عشق (من فقط صفر و صدم، حد وسطم مرد)
سرانجامِ حالی بودم که آینده ای نامشروع داشت و من چه بی پروا (حد وسطم مرد)
در پیِ پروانه شدن و چه دیوانه و بی بال در پیِ پرواز
آری، جهانِ ما جهش نداشت و
من هر روز دچار بیگ بنگِ درون (پووه)
(جهان ما جهش نداشت)
(خیابانی پوشیده از ترس و دوشیده از عشق، پووه)
(من چه بی پروا در پی پروانه شدن)
(من چه بی پروا)
(دچار بیگ بنگ درون، پووه)

من واسم رفیقم مُرد، من پُر سنگینی ام توم یه علی بی غم مُرد، عه
من واسم آبجیم مُرد، داداش مُرد
دادیم دستِ هر کسی جفت آلو ها رو هم باهاش خورد
من واسم قسم مُرد
تو رو هم بلاکت کردم، هه، ببخشید دستم خورد
من واسم حشیش مُرد، شراب مُرد
ولی خُب رو جنس بودم و اون، تا صبح برام خورد
دوباره سگ شدم، نمیزنم جیک، خیره
دوباره کاری کردی بخوره دکمه سیکتیرت
دوباره مَردم و این شبا میکنن شیک، پیرت
توو فهرستِ همه این شهر، خورده تیک زیرت
من واسم عشقت مُرد
بدبختی شروع شد تا چِشام به چشمت خورد (چشام به چشمت خورد)
من شدم یه چتِ خل، ولی چتِ تو نه دیگه چتِ گل (آه)
همونا که بزرگ کردم، شدن برام شَر
اَدا ما رو درآوردن، شدن کلانتر
و ما کلاغ پَر و ما کلاغ پَر
تو خونه بیکار فقط دود میگیرن برام تَل
هی میگم الآن نه و الآن نه
من خورد و خمیر ولی توقع دارن از آدم
و دائم میدن عذابم و عذابم (به ارواح خاک آقام)
من خودم استرسم، من خودم خرابم

نه، همه شدن چپ با من
حتی خاموش میشه هی لپ تاپم (آه)
از چشمِ همه افتادم، همه روم فازِ بد دارن
بیخیالِ قسم و آیه، عینِ مُرده ها رفتارم (لا اله الا الله)
قسم شک و اَ بین میبَره، من به همه چی شک دارم!

من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صدم، حدِ وسطم مُرد
من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صدم، حدِ وسطم مُرد

چطور زمینی که در حالِ نفس کشیدن است را نمیبینند و
توقع جاودانگی دارند از برگه های درست شده از درختانِ مُرده (درختان مرده)
سهمِ ما قاطی شدنِ با آتش نبود و تنها کمی گرمی
ما را بس بود که از بازی با آتش سوخته شده ایم
سهم ما غرق شدنِ در دریا نبود، چون
کُشتارِ صاحب خانه رسالتِ میهمان نیست (Yeah)

روانی که میشم
خوششون میاد مردمِ این شهر، روان پَریشن!
حتی اونی که جونم بود، عمرم بود، همه چیم بود
انگاری رفت و مُرد برام پریشب
عصبی که میشم، همه فازِ بد میدن
جایِ اینکه ببینن چه مرگمه دَر میرن
چقده سخته بینِ این هالو ها فهمیدن
تا صبح بیدار، ولی هزار بار این لالو ها رَد میدم
من واسم خنده مُرد، روزِ خوش ندیدم بعدِ تو (دِ ندیدم بعد تو)
دلم شد یه قبرستون وقتی کَندَم توش قبرِتو
یه روح شدم من به کُل (یه روح شدم، آه)
من واسم عشقت مُرد
بدبختی شروع شد تا، چِشام به چشمت خورد (چشام به چشمت خورد)
من شدم یه چتِ خل، ولی چتِ تو نه دیگه چتِ گل
بیخیالِ دور دورا، وقتی جلو پا اینه
تخم ندارم که برم حتی جلو آیینه
خنده هام عصبی، فشارم پایینه
اونی که مالِ منه، به همه پا میده

من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صدم، حدِ وسطم مُرد
من واسم قسم مُرد، آقام مُرد، ننم مُرد (من واسم قسم مرد)
من واسم زنم مُرد حتی زنجیرِ گردنم مُرد (آقام مرد، زنم مرد)
همه روح و تنم مُرد، واسه من وطن مُرد
من فقط صفر و صدم، حدِ وسطم مُرد

از مَردمی که تولدِ یک کودک را سرگرمی و زندانِ یک سگ را
دلگرمی و قفسِ بلبل را موسیقی میپندارند، عشقی فوران نخواهد شد
در جهنمی که میگریند برای خروج
تنها خنده را دیوانگی، برزخ را
خاکستری و بهشت را آرزو میتوان پیدا کرد
و در چنین آشفته بازاری قسم تنها یک دروغ ساده است، خلاص!