Lyrics

قطره ای از باده های آسمان
این جهان زندان و ما زندانیان
حفره کن زندان و خود را وا رهان
آدمی مخفی ست در زیر زبان
این زبان پرده است بر درگاه جان

من کی ام؟
اونی که بمبه، گنده
همه خوردن، اون عمده
تیز و تنده، نباشه هم مهم نی
چون بلند می شه دود از کنده
خیلیا همه زندگیشون دور من می چرخه
شیرینی، خورشید، حج عمره
بدخوا ها مورمور میشه پوستشون با یه جمله
پوستشون مثل پوست مرغه
منو میبینن و قد قد میکنن
قُدتر از زبون مرغام، حاجیت انقدر غده
هر کیو باهام مقایسه کنی مثل ماهی تو تنگه
حاجیت مثل کوسه تو عمقه
لقمه می کنه هر کی رو که کله ش بده بو قرمه
می ذارم طعمه

خیلیا توی دامن، تو چی؟
این یه هشدار دیگس
خیلیا می خوان عین من باشن
فکر می کنن الفبام
سر کار می مونن
ا ترس سفید می کنن و می شن همه زال
جیم میشن، تا میشن و من سر پام
خیلی ساده ن
اصلاً من تو چشم کسی که رپ گوش نمیده کی ام؟
اصلاً فرق نمی کنه زنده ام یا مرده
یه آدم معمولی که فکر می کنه بُرده
ولی حقشو نظام خورده
جزئی از کل، یه موش آزمایشگاهی
تند میرم، تند، ولی درجا میزنم
به مغزم می زنن از طریق مجری دستبرد

کانالو عوض کن
اگه دنبال فسفری این یکی ماهی نداره
وقتی به جز طناب دار، هیچ چاره ای جانی نداره
هیچ دادگاهی قاضی نداره
منم یه قربانی که پارتی نداره
شادی نداره، حالی نداره
هیچ فرقی با آدمای عادی نداره
باید هل بدی این ماشین باطری نداره
یه پیکان فرقی با آر دی نداره

من کی ام؟
یه جونوری که با طبیعت قهره
پر جمعیته شهرش، واسه زمینم ذره و کرده جو و شدیداً گرمش
آرزوی حیوونا اینه، بشر منقرض بشه تقریبا نسلش
من کی ام؟
یه تیکه گوشت، با دو تا گوش
که به هیشکی نمی ده گوش
کرم، یه کله پوک نداره
توش هست یه ذره هوش
بوش در میاد وقتی می میره و
بعدش هم می زنه کرم
می گی بپوش؟
جوش نزن، که نه مردم، نه زن
انسان نه، انرژی
این بدنه زندانم، زپرتی
رو کره ای که پر نکته س
جلو چشما گنده س
ولی جلو خورشید نقطه س
کوچیک و پست
یه کم از کهکشان دور شی عمرا ببینیش
ئه، خورشید چی شد پس؟
ریز دیدیش، نه؟
از این دنیا برم دیگه بر نمیگردم
دوطرفه نیست بلیتم
هرچی پیش میریم عمیق تر میشه
آره، خیلی پیچیده اس
من کی ام که تو یه لحظه همه چی هستم، ولی هیچی نیستم؟
هیچکس

من کی ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمیدونه
من کی ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمیدونه

من کی ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی دونه
من کی ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی دونه

فدائی ام، گلادیاتور ادبیات
کارا می آد
می شنوه تهران می گه ایول
سنگین تره شعرا از ترافیک همت
در و دیوارا با گرافیتی زنده ن
خیابونا لفظامو حفظن
قافیه شماره سریال، تپل
دوتا دوتا می کشم، بهم می گن ژنرال دوگل
دعا، شعار حالیم نی
من کی ام؟
مگه می خوای فامیل شی؟
جوونم، ولی پیر کار
دنیا، توپ زیر پام
میرم جلو سینه چاک
با دید باز، بی نقاب
من کی ام؟
اونی که هر قانونی میدید لقد میکرد
همیشه بود توی اقلیت
نه یه شاعر جیره خوار
نه که نبود حرف زور
ما نرفتیم زیر بار
ترجیح می دم یه گرگ وحشی باشم تا یه شیر رام
یاور همیشه مومن، نه رفیق نیمه راه
دیوونه ای که بستنش ولی می شکنه شیشه باز
با همه پنجره ها بی حساب، نیمه جان
یه مریض مغزی، دهه شصتی
درگیرم با تقویم شمسی
بی سرزمین، رو نقطه صفر مرزی
یعنی کلا مهم نی من کی ام
من کی ام؟ حالا هرکی
واسه جامعه یه تهدید
از عوامل غربی
یه کله سیاه، از توابع شرقی
حاصل خرد جمعی
خوش مرام مثل تختی
بددهن تر از علی پروین
ولی فنی
ما از کانون سرخ تربیت، اصلاح شده با تیغ تبعیض
بوی باروتیم، می آیم از لول گرمی
محصول جنگیم
لای ارزونیام
خوب بگردی توی حراجیا
یه ایزدی تو ویترین وهابیا
منجیلم، با همه اهالیاش
صده به زنجیر
یعنی وقتی که جوهر روی شمشیر
داره پاک می شه با دستمال تشویق
هنر، ابزار ترویج
آش یخ همراه احکام کشکی
من کی ام؟
یه بنده م، شرمنده م
یادم رفته لبخندم
دست به تخمم هر موقع عزرائیل میاد سر وقتم
تو زباله دون تاریخ، تاریک می شه قلبم
خون می زنه از چشام بیرون
محتاج یه کاسه جون
بین فقیر و غنی قبرم کوتاهی حافظه عموم
من نقصم، نقص عامل سقوط
ببین، نسل من یه باکره فاحشه س، واستاده تو روت

من کی ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی دونه
من کی ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی دونه

من کی ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی دونه
من کی ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی دونه
من کی ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی دونه
من کی ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی دونه

هم ناطق و خاموشم، هم لوح خموشانم
هم خونم و هم شیرم، هم طفلم و هم پیرم
کیستم من، کیستم من، چیستم من